YEREL TAKIM(LAR)I DESTEKLEMEK

YEREL TAKIM(LAR)I DESTEKLEMEK



Içine dogdugumuz futbol aski, tüm safligi ve romantizmiyle bizi de kusatmisti dogal olarak. Gelenek olarak getirdigimiz “büyük anlatilar”in yaninda bulundugum sehrin takimlarina karsi da hep yakinlik duydum.

Zaman geçti- devran döndü; bos kaliplarin içi doldu, futbolun safligi bozuldu; büyük anlatilara karsi elestiriler artti ama yerli takimlara (özelinde Adanademirspor’a) baglilik gittikçe derinlesti. Bu yazinin amaci da bu bagliligin yapitaslarina göz atarak, bir nevi iç sorgulama/rahatlama yasamaktir. “Nasil?” diye sormadan önce “neden?”e göz atmak, verilecek öznel cevaplarla okuyucularin da kendi özelliklerine deginip beraber paylasilacak genelliklere ulasabilmektir.

Öncelikle, yerel takimlara baglilik, “ana-akim”in içinde birbirine benzemeye karsi tutunacak bir daldir. Küresellesme potasinda erittigimiz farkliliklara inat, kendi “klan”ini korumaya çalismaktir. Dolayisiyla yerel takim sempatisi, bir ‘karsi-argüman’dir. Bu özelligiyle karsi tarafin argümanlarina baglilik ve muhafazakarlik gibi çikmazlara yolu düsmektedir. Ama bu çikmazlar, içinde tasidigi direnç ile sistemin aktigi “bozulma”ya ve çürümeye karsi bir durus olarak, saygi görmelidir, kanimca. Bu durumda amaç bazi inançlari muhafaza etmek degildir sadece; bunun ötesinde gidisatin yönüne ve Istanbul’un oligarsisine karsi bir degistirici/dönüstürücü bir gücü içinde hissetmektir.

Öte yandan bu halet-i ruhiye, derin bir romantizmle kendini besler; belki de beslemelidir. Bu yasamsal öge, karsinizdaki “kalpsiz dünya”ya karsi bir panzehirdir çünkü. Takiminiz çogu zaman istedigi konumda degildir, sermayenin kiskacinda kendi kalmak/olmak çabasindadir. Bir yani gelecege-güzel günler umuduna dönükken bir yani gelenegin nostaljisindedir. Romantizmin kaynagi bu ikinci yönden kaynaklanir.(bknz: Adanademirspor) Gelenekten gelen gücü, duraganliktan çikarip, ileriye atilim gücüne çeviren, bu romantik ideallerdir. Bu idealler, bu plastik ürünler çaginda, agzinizin tadidir ayni zamanda; yaratilan ritüeller-gidilen deplasmanlar-futbolculara ezberletilen marslar, böylesi bir duygunun ürünüdür.

Yerel takimlari desteklemek, “cinnetin genis sahralari”nda dolasmak anlamindadir. Gelenegi koruma güdüsü, degisim istegi, istenilenle olan arasindaki fark içinizdeki çeliskileri artirir, yasadiklariniz karsisindaki çaresizlik sizi rahatlikla delirtebilir. Hakem facialarina karsi eli kolu bagli kalmak, güçten baska hiçbir seyin “para” etmedigi masa baslarinda parasiz kalmak, kaygilanmak – deplasmana otobüsle giden futbolculariniz ve taraftarlarinizin yolda hissettigi kadar olmasa da... Bu, karanlik odada kara kedi aramaya benzer; çogu zaman irrasyonel içgüdülerle hareket edersiniz.

Içinden çiktiginiz kentin size karsi duyarsizlasmasi da bir diger aci yani yerel takim taraftari olmanin. Adana’da FB-GS maçini yayinlayan cafelerin-kahvelerin hasilatiyla, zor durumda kalarak esya piyangosuna bel baglayan Adanademirspor’un piyangosundan kaç bilet alinabilirdi acaba?(Biletler birmilyon’a sehirdeki standlardan ve kulüp binasindan edinilebilir) Ya da seçmenlere hemsehrilik baglarini kanitlamak isteyen belediye baskan adaylari, takimin zor durumu için nasil kaynaklar yaratabilir? Izmir’in futbol takimlarinin yasadigi türden bir çöküsü, yakinda “güneyin incisi” Adana ve Mersin için de bekleyebiliriz. Çünkü benzer sosyo-kültürel dönüsümler, sehirlerin içini bosaltti; aidiyet duygusu kayboldu. Benzer örnekler, takimi 3-0 öndeyken ve sampiyonluk yolunda ilerlerken 4-3 kaybettigi maç sonrasi Antepli Fenerlilerin sehirde tur atmasi; bir iki sene sonra benzer durumdaki Gençlerbirligi’nin kendi kendini durdurmasi için verilemez mi?

Büyük takimlarin “topluma mal olmasi” nasil bir süreçte olmustur? “kendi çocuklarinin” kurdugu takimlarin birakin topluma yöreye mal olamamasi nasil bir hezimettir? Çocuklarimiza önce Demirspor sevgisi yerine üç büyükler sevgisi asilamak nasil bir teslimiyettir… Sorular uzar; biri de su: haftasonunuzu, cüzi bir ücret ödeyip yesil sahanin kokusunu duyarak izleyeceginiz, bir maçta degerlendirmeye ne dersiniz..